[Budi & Thijs] De mens als merk

Ha Thijs,

Om maar met de deur in huis te vallen: ik ga niet meer in het verleden leven! Dat is ook het dringende advies van mijn spiritueel leider (zoals je weet is dat mijn vrouw). Het gaat om het nu. Leef in het nu! Dat komt haar vooral goed van pas als ik weer eens tegenstribbel bij een klusje. Ik boodschappen doen? Maar ik heb vanochtend al de vaatwasser uitgeruimd. En de fietslampjes van de kinderen vervangen. Maar dat telt dan ineens niet meer. Het gaat om het NU. En NU we hebben niets te eten in huis. En gelijk heeft ze. Wat pijnlijk vaak het geval is overigens. Het gaat om het nu en in het nu leven is heerlijk! Maar het wordt mij wel duidelijk dat heel veel mensen dat niet doen. Moet je maar eens op LinkenIn kijken. Daar kom je dan bijvoorbeeld tegen:

"David A.P. de Kort | CEO Nog Nooit Van Gehoord B.V. | ex-Google | ex-Heineken"

Moet je je voorstellen dat ik dit gedrag thuis ga vertonen. Dat ik op onze salontafel, waar de foto’s van ons gezin zilver omlijst staan opgesteld, ook de foto’s van mijn exen neer ga zetten. Ik betwijfel of mijn spiritueel leider daar heel zen op gaat reageren. Ik zie eerder scèenes voor me uit de film The Texas Chainsaw Massacre.

Waarom doen mensen op LinkedIn dat Thijs? Ik kan twee redenen verzinnen:

Hun verleden is gaver dan hun heden. Stel je dat toch eens voor. Je wordt op een ochtend wakker en je denkt: vanaf nu wordt het alleen maar minder leuk. Mijn hemel, wat lijkt me dat erg. Dat is het moment dat ik de prozac, in industriële hoeveelheden, gemarineerd in wodka, naar binnen ga schuiven. En dat dan elke dag.
Ze zijn bezig met hun eigen merk: the brand called you. En als geen ander weten ze dat één van de pijlers van het bouwen aan merkvoorkeur is om zo veel mogelijk relevante category entry points aan hun merk te verbinden. Neem nou David uit mijn voorbeeld. Niet alleen straalt hij uit dat hij op Champions League-niveau verstand heeft van tech en FMCG. Als hij bij dit soort gave merken heeft gewerkt, dan moet hij ook wel een high achiever on steroids zijn.

Geef David eens ongelijk. Iedereen wil merkvoorkeur. Ook voor je persoonlijke merk. Het leidt nou eenmaal tot meer succes. En daar gaat het natuurlijk allemaal om. Niet tegen mijn spiritueel leider zeggen dat ik er zo over denk, hè Thijs. Anders moet ik weer de hele avond met wierook en klankschalen m’n ziel reinigen. En er is voetbal op tv.

Heel veel liefde van jouw eigen Budist. Stay Zen my friend.

Ha Buda,

Iedereen is maar druk. En vooral met zijn eigen merk. Omdat we in Nederland het liefste gewoon zijn en blijven, lijkt het iets wat pas de laatste jaren ook onze volksaard weet te trotseren, maar het is natuurlijk zo oud als de weg naar Rome.

Daarover gesproken. Wij gingen vroeger elk jaar over die weg. Niet over de alleroudste, de Via Appia – nee, er zijn meerdere wegen – maar de Via Aurelia. Ook één die er al even ligt.

Aan die weg ter hoogte van het Romeinse kustplaatsje Santa Marinella, huurde mijn vader een huis. Wij gingen daar mijn hele jeugd elk jaar een maand heen. Mijn vader was hoogleraar Kerkelijke Geschiedenis aan de UvA. Ik heb elke kerk (dat zijn er bijna 1000) in Rome van binnen gezien.

Pendelde mijn vader in Nederland in stille anonimiteit tussen de faculteit in Amsterdam en zijn tot studeerkamer omgebouwde garage, in Italië was hij een ander mens. Hij was zichtbaar, hij lachte en praatte met iedereen. Overal waar hij kwam, werd hij met een mengeling van ontzag en Italiaanse hartelijkheid begroet met: Professore!! Elke dag deed hij fluitend de boodschappen (buongiorno Professore!), iets wat hij in Nederland nooit deed.

Aan het eind van de maand nam hij eindeloos lang afscheid van iedereen in het dorp. "Sterkte met de gezondheid" (de groentevrouw had een nieuwe nier nodig) en "all'anno prossimo!". En als hij dan eindelijk bij ons in de DS stapte, verzuchtte hij steevast: "Nou, kijk nog maar even goed, dit zien we een jaar niet meer." Op weg terug verzonk mijn vader al snel in stilte. Terug naar Nederland, terug naar gewoon.

Mijn vader was in Italië iemand, een merk zou je tegenwoordig zeggen. En ik denk dat merk en mens daar heel gelukkig samenvielen. Dat is toch de kunst, hè. Ik hoop dat dat voor David de Kort, ex-Google, ex-Heineken ook zo is.

Een nostalgische groet,

Thijs

Foto: Peter Hamelinck

Bijvoorkeur is een bureau dat reclame terug wil brengen naar de kern: het creëren van merkvoorkeur. Met alle middelen en innovaties van deze tijd. Maar met een stevig fundament van marketingwetenschap, bewezen psychologische inzichten en de nodige reclame-intuïtie en creativiteit.

www.bureaubijvoorkeur.nl