Marketing Report
[Column] Joyce Lopulalan: Ontzorging zoekt hulp! column

[Column] Joyce Lopulalan: Ontzorging zoekt hulp!

Waarschijnlijk heb je deze titel een paar keer opnieuw moeten lezen en was je eerste gedachte dat het een tikfout was. Niets is minder waar. In veel commerciële boodschappen komt het woord ontzorgen namelijk voor.

Bedoeld om aan te geven dat je je nergens druk om maakt. Maar hoe vreselijk ongewenst is dit woord, als het juist om de zorg gaat? Ik kwam hier laatst op een pijnlijke manier achter.

Het was zaterdagavond. Nog 1,5 dag voordat ons vliegtuig zou vertrekken om een weekje te ontzorgen. En de bel gaat. Het is mijn oma; ondanks haar hoge leeftijd van 84 jaar nog compleet zelfstandig wonend op één hoog in een Amsterdamse woning. Samen met mijn 85-jarige opa. En hoewel de jaren gaan tellen, zijn ze verre van hulpbehoevend. Maar als oma belt na 22 uur, dan is er iets goed mis. En dat was ook zo.

De oude stempel belt geen dokter

Mijn opa blijkt al een hele week flink ziek te zijn. Nu is zijn gezondheid helaas broos, maar dit was anders en bereikte deze avond zijn hoogtepunt. Hij had zo’n enorme pijn in de buikstreek en hield niets binnen. En hoewel oma al eerder aandrong om de huisarts doordeweeks te bellen, maar dat dit door mijn opa als grote onzin, die mensen hebben wel wat beters te doen bestempeld werd, smeekte hij haar nu om een dokter. Mijn oma vraagt mij te komen, omdat ze zich geen raad weet. Op dit punt gaan alle alarmbellen af.

Snel familie in paraatheid? Socials bieden uitkomst

Goddank dat er social media zoals WhatsApp bestaan. Binnen de kortste keren hebben we de naaste familie gemobiliseerd en we besluiten er met zijn allen naartoe te gaan. Eenmaal daar aangekomen treffen we een zielig hoopje mens aan, die zelfs niet meer in staat is om eigenhandig naar het toilet te lopen. Zo zwak is hij in de benen.

We besluiten de doktersdienst te bellen, maar deze telt maar liefst 25 wachtenden voor ons. En als we aan de beurt zijn wordt de verbinding verbroken en moeten we opnieuw inbellen. Dat schiet niet op. Dan herinnert één van ons dat hun eigen huisarts had gemeld dat mijn grootouders in dit soort situaties niet moeten schromen om 112 te bellen. Iets waar wij allemaal wel tegenop zien, want 112 is toch alleen in geval van acute nood? Mijn jarenlange BHV-training, waar dit OOK genoemd wordt, geeft de doorslag. We bellen 112.

112, daar red je levens mee

Ook hier is het druk, maar we hebben verbinding met een specialist. Maar er wordt nog niet overgegaan tot het sturen van een ambulance, want patiënt is nog aanspreekbaar, zo luidt de boodschap. We leggen uit dat dit naar ons inzicht snel kan veranderen door de dagenlange beroerdheid, waarbij niets binnengehouden werd en de lange medische geschiedenis die mijn opa heeft. Het mag niet baten. Het grote voordeel is dat 112 hier melding van maakt waardoor de doktersdienst automatisch deze call doorkrijgen en mijn opa op de te bezoeken patiënten lijst staat. De 112-centralist sluit wel af met de boodschap dat als mijn opa stopt met ademhalen, ik gerust nog eens terug mag bellen. Thanx man, wat een geruststellende gedachte.

Het doktersconsult

Ruim 2 uur later staat er een huisarts voor de deur. Hij doet de reguliere checks en vraagt mijn opa wat hij zou willen. Met luid snikken vertelt mijn opa dat hij geen vertrouwen in de nacht heeft en het liefst opgenomen wordt omdat dit echt niet goed aanvoelt. Vervolgens koppelt de dienstdoende huisarts terug dat hij dat zeker niet van plan is, want alle gemeten waarden zijn oké. Het is waarschijnlijk een virusje dat vanwege de hoge leeftijd een iets heftigere uitwerking heeft. Lekker onder de wol blijven en uitzieken is het devies. En natuurlijk goed drinken. Dan komt het vanzelf allemaal wel goed. Een pilletje tegen de misselijkheid et voilà, case closed. Hij geeft wel aan dat er weer gebeld moet worden als het pilletje tegen de ochtend geen verbetering bij mijn opa laat zien.

Dit ritueel herhaalde zich op zondagochtend, waarbij ook nu weer een doktersdienst kwam en oordeelde dat het wel over zou waaien. Mijn opa was nu eigenlijk alleen nog maar intens verdrietig en bleef stil bij het bezoek. Gelukkig heb ik een standvastige oma die besloot om op maandagochtend toch opnieuw de eigen huisarts te bellen. Van mijn opa hoefde het inmiddels niet meer. Deze arts had toch een ander oordeel: direct werd er een ziekenwagen gebeld en werd mijn opa met fikse uitdrogingsverschijnselen, een hoge ontstekingswaarde en piekende koorts opgenomen. Schrijnend om te zien dat hij nog drie dagen heeft moeten uitzingen voor deze diagnose gesteld werd. Wat had deze man een pijn. Het had geen dag langer moeten duren.

Bedplassers en broekpoepers

Maar we zijn er nog niet. Eenmaal in het ziekenhuis bleek hoe ontzorgd het Nederlandse zorgsysteem inmiddels is. Mijn opa kwam op een observatie-afdeling te liggen, waar de ondercapaciteit pijnlijk duidelijk werd. Zo werd een mevrouw naar het toilet gebracht, maar was er geen tijd meer om haar er weer tijdig af te halen. De tweede patiënt bleef op zijn belletje aan bed drukken, maar er kwam niemand. Hij bevuilde daardoor zijn volledige bed omdat hij niet naar het toilet kon worden gebracht. En ten slotte moest ook mijn opa uiteindelijk weer plassen. Volledig vastgeketend aan bed door de slangen en niet in staat om nog zelfstandig naar het toilet te gaan, was hij aangewezen op de po naast zijn bed. Ook dit ging niet helemaal naar behoren.

Help wanted!

Mijn oma werd gebeld door mijn opa. Zij bedacht zich geen moment en haastte zich direct naar het ziekenhuis met schoon goed onder haar arm. Daar werd ze in eerste instantie tegengehouden, want het was nog geen bezoekuur. Toen ze eenmaal doorgelaten werd, is ze direct mijn opa gaan douchen en heeft ze hem voorzien van een nieuwe pyjama.

Tegelijkertijd werd ze door een zuster gevraagd of ze even kon helpen met de dosering van mijn opa’s medicatie. En dat terwijl ze goedkeuring voor het e-dossier heeft afgegeven, zodat in tijden van nood elke specialist de medische geschiedenis kan inzien. Inclusief de verschillende medicijnen die worden ingenomen. Wrang detail: aan het einde van de middag werd ze hartelijk bedankt door de zusters vanwege de geboden hulp. Je kunt namelijk wel op de hulpbel aan je bed drukken, maar er is niemand meer aanwezig die het lichtje in de gang ziet branden. Ze hadden ondercapaciteit en konden hier zelf ook niets aan doen…

Nederland verzorgingsstaat? Allang niet meer

How on earth kunnen wij in Nederland zo afgezakt zijn op de ladder van zorg? Daar waar we door andere landen geroemd werden als verzorgingsstaat. We niemand in de kou lieten staan en iedereen het recht boden op kwalitatieve zorg? Ik vind het werkelijk waar beschamend om te zien hoe er met zieke mensen wordt omgegaan. Maar begrijp aan de andere kant ook niet waarom het ziekenhuis wel veel geld steekt in het verbouwen van een immense centrale hal, terwijl op de afdelingen de dekbedden er walgelijk groezelig uitzien. En het personeel zich de benen uit het lijf rent en ondertussen hoopt geen fouten met ernstige implicaties te maken. Ik snap wel dat niemand dit beroep meer wil uitoefenen. Als je doel is om voor mensen te zorgen en hen – waar mogelijk – beter te maken, dan is dit niet de plek om te gaan werken. Hier is echt sprake van ontzorging in onmenselijke situaties. Shame on you, huidig kabinet!

P.s. Mijn opa is inmiddels gelukkig weer thuis na bijna 3 lange weken in het ziekenhuis gelegen te hebben. Men heeft nooit een diagnose kunnen vaststellen. Uiteindelijk werd besloten de koorts te bestrijden en wanneer hij koortsvrij zou zijn, hem op die gronden weer naar huis te sturen. Fingers crossed dat dit een tijdje goed blijft gaan. Laten we vooral met elkaar afspreken dat we wat beter letten op de ouderen en hulpbehoevenden in onze omgeving. Want als je iets niet wilt, is dat je ontzorgd moet worden in het ziekenhuis.

---

Joyce Lopulalan is sinds 1 januari 2022 Business Manager bij Future Facts, de AI-partner van (inter)nationale organisaties. Maandelijks geeft zij als kritische consument haar mening over alledaagse zaken. Uiteenlopend van commercials en marketingcampagnes tot aan impactvolle toepassingen binnen haar werkveld. Joyce stelt feedback op haar columns erg op prijs. Laat je reactie achter via joyce.lopulalan@futurefacts.nl of 06-50415646.

www.futurefacts.nl

Lees ook:

[Column] Joyce Lopulalan: Customer Centricity: een buzzword uit de vorige eeuw?
[Column] Joyce Lopulalan: De wondere wereld van ... kunstmatige intelligentie
[Column] Joyce Lopulalan: Goedkoop is duurkoop
[Column] Joyce Lopulalan: Dikke pret bij het digitaal gemeenteloket
[Column] Joyce Lopulalan: Leasen om te pleasen

Uitgelicht





Abonneer je op onze gratis dagelijkse nieuwsbrief