[Column] Bob Goulooze: Kaags judo

In de judosport gebruikt de judoka vaak de kracht of de actie van de tegenstander. In plaats van een aanval te weerstaan beweegt de judoka mee totdat het momentum van de tegenstander gelijk of minder is dan van de judoka, die dan met een simpele beweging de tegenstander vloert.

Zoiets zagen we politiek vertaald in het Twentse Diepenheim, waarnaartoe vice-premier Kaag in vrijetijdstenue was afgereisd om een café te bezoeken. Dit met het oog op de naderende verkiezingen. De mare verspreidde zich als een lopend vuurtje en bracht zo’n 50 demonstranten op de been. Enkelen van hen hadden een fakkel meegenomen. Sowieso nutteloos want het was middag en volop licht. Warmte verspreidt zo’n fakkel nauwelijks, behalve als je je hand in de vlam houdt. In die regio werken fakkels beter tegen de wolven. En zoals zij zelf verklaarde, is Sigrid niet bang voor de wilde dieren, al dan niet in het bos. Zij heeft naar eigen zeggen immers ervaring in ramp- en oorlogsgebieden. Kaag vond de fakkels ook niet intimiderend. Dat is ook wel logisch. Zij was omringd door beveiligers en politie en de camera’s van de NOS snorden, evenals die van particulieren, volop. Eén verkeerde beweging van wie dan ook en de social  media zouden exploderen. Dat wist iedereen dus niemand voelde zich geroepen de Zwarte Piet uit te hangen.

En route

In de auto op weg naar het café was al duidelijk dat er wat demonstranten zouden zijn, ook met fakkels. Het beveiligingsplan zal erop gericht zijn geweest de bewindsvrouw snel naar binnen te loodsen. Dat lukte probleemloos. Maar vlak bij de veilige ingang zag Kaag de publiciteitsopportunity en liep terug naar enige fakkelaars. Een paar simpele zielen die zich in hun levensonderhoud bedreigd voelden en stoom wilden afblazen in licht politiek incorrecte taal. En dat gebeurde. De zich als redelijkheid zelve positionerende Kaag, kreeg wat verwensingen over de politieke activiteiten van het kabinet en haar partij toegeworpen. Zij ging daar inhoudelijk op in door over fijne subsidies te beginnen die het leed zouden moeten verzachten. Daar bleken de fakkelaars niet in geïnteresseerd. Na een minuutje of zo, ging Kaag naar binnen. Het zaadje was geplant en de media zouden de rest doen. En dat gebeurde.

Oogsten

Direct na het fakkelgesprek, bliezen de media de zaak buitenproportioneel op. De premier mocht ook zijn afkeuring uitspreken, maar het was Kaag die de show stal bij het hijgerige BNNVara programma Khalid, maar die was er niet en Sophie, die deed voorkomen alsof er een aanslag op de minister was gepleegd. Kaag pakte die voorzet prima op en kon daarna haar D66-riedeltje afdraaien en de actieve en agenderende opstelling van haar partij uitdragen; andere daarmee tot dralende sukkelpartijen devaluerend. Niet ten onrechte overigens. Zij bewees met haar dwingende redelijkheidsopstelling eens te meer dat zij de baas van Nederland is en niet Rutte.

Blaming the victim

Aan dezelfde tafel zat ook Jeroen Pauw, die de haat die de emotie- en empathieloze Kaag bij velen oproept, met een vraag wilde duiden. "Maar denkt u ook weleens, ligt het misschien aan mij?"

Dat was een volstrekt verkeerde vraag volgens vele vrouwvriendelijken. De belaagde vrouw, het slachtoffer van fakkelterreur, zou dat allemaal aan zichzelf te wijten hebben? Blaming the victim. Dat was oude witte mannen retoriek; Een ‘dan-had-je-maar-niet-zo’n-kort-rokje-moeten-dragen-vraag’ vond Volkskrant columniste Merel van Vroonhoven. Een perfide macho-schuldvraagomkering. Zij psychologiseerde dat Kaag niet is wat mensen van een vrouw verwachten: een moeder, iemand die de man-vrouwrelatie respecteert. Maar Kaag is juist een ambitieuze vrouw, die premier wil worden en geen respect heeft voor Rutte. En zoiets schijnen mensen te haten ...

Van het electoraat heeft 90 procent geen respect voor Rutte en wij willen ook wel eens een vrouwelijke premier en ja, dat kan niet zonder ambitie. Kortom, Van Vroonhoven staat met haar treurverhaal over de al sinds de zondeval verdoemde vrouw, op het verkeerde been. Feit is dat Kaag door haar kakkineuze stemgeluid, dwingend D66-redelijkheid en on-empathisch gedrag weerstand oproept. Niet omdat zij een sterke vrouw is die niet aan een ouderwets man-vrouwbeeld voldoet. Pauws vraag was terecht; er zijn immers veel sterke vrouwen die geen haat oproepen.

Maar communicatief gezien was Sigrids actie een prima staaltje verkiezingsjudo. Ippon voor Kaag!

Bob Goulooze is een onafhankelijk communicatieconsultant voor creatieve oplossingen en werkt vanuit zijn bedrijf Qontent Fox.

www.qontentfox.com

Lees ook:

[Column] Bob Goulooze: Haat en woke

[Column] Bob Goulooze: Robot

[Column] Bob Goulooze: B'wana he no home

[Column] Bob Goulooze: Annonceren

[Column] Bob Goulooze: Ongehoord