Marketing Report
[Column] Joyce Lopulalan: Steenrijk, straatarm column

[Column] Joyce Lopulalan: Steenrijk, straatarm

Het is de titel van een tv-format op SBS6 en is gebaseerd op twee families die een week van huis en leven veranderen. Het geeft een inkijkje in de wijze waarop je je leven leeft wanneer je niet naar geld hoeft om te kijken of juist ieder dubbeltje drie keer moet omdraaien.

Het programma lijkt redelijk succesvol bij de Nederlandse kijker. En zeg nu zelf, wie vindt het nu niet leuk om even binnen te kijken in het leven dat anderen leiden?

Geld: een vloek of een zegen

Het mooie aan dit programma vind ik dat vooroordelen zoals als je wilt werken is er altijd werk of makkelijk om als rijkeluiszoontje óók een succesvolle business op te zetten, in veel gevallen teniet worden gedaan. Zo horen we de aanleiding waarom iemand in financiële problemen is geraakt en wat hieraan voorafging. Waardoor we als kijker een beter begrip krijgen van het gezin en beseffen dat ons dit allemaal had kunnen overkomen. Of hoe hard het rijkeluiszoontje heeft gewerkt om op onder het juk van vader vandaan te komen en op eigen benen het succes te genereren waar hij nu de vruchten van plukt.

Wat mij ontroert is de saamhorigheid die boven komt drijven bij het gebrek aan geld. Mensen bieden elkaar veel meer de helpende hand en delen de kleine momenten van geluk. Waar mensen met voldoende financiële draagklacht ook veel vrienden hebben die op elk feestje aanwezig zijn. Maar zijn zij er ook nog als je niet hun financiële geldschieter of de party facilitator bent? You never know. Ik ken overigens ook een aantal mensen die door hun harde werken enorm succesvol zijn geworden en alles hebben wat hun hartje begeert. Maar tegelijkertijd thuis alleen het glas heffen bij de zoveelste succesvolle overname in een koud, groot huis. Ware vriendschap en liefde is niet te koop, daar moet je tijd en energie in steken. En dat blijkt nu net hun schaarste. Als je succes niet kunt delen en daardoor eenzaam wordt, is dat in zekere zin ook een vorm van armoede. Maar goed, ik dwaal af.

De crisis treft iedereen

Met de crisis waar we ons momenteel in bevinden zou het format misschien wel aangepast moeten worden naar minder (steen)rijk, nog (straat)armer. Want de onzekerheden die op ons afkomen zijn op dit moment groot. En het maakt dit keer niet uit of je steenrijk of straatarm bent, want het treft iedereen. Waar ga je nu nog op besparen als je het al niet breed hebt, als de kosten voor zowel de dagelijkse behoefte aan voedsel (brood, fruit enzovoort) als de behoefte aan warmte en een dak boven je hoofd gaan stijgen?

Waar zijn de vergelijkingssites en andere initiatieven?

Om mij heen wacht iedereen maar als een lammetje voor de slacht de de nieuwe rekening af, zonder echt te kunnen inschatten wat de schade wordt. Ik mis dan eigenlijk ook in deze tijden de nieuwe initiatieven van vergelijkingssites of ledenverenigingen die online calculators inrichten om de te verwachte rekening voor je uit te rekenen en tips & adviezen geven hoe mensen nog beter de kosten in de hand kunnen houden.

Eigenlijk zou je je gewenste boodschappenlijstje willen kunnen invullen, waarbij er aan de hand van intelligent scraping een overzicht wordt gegeven waar je die week het beste je goederen zou kunnen kopen. En wellicht ook goede alternatieven op voeding biedt. Hoe zie ik dat voor mij? Stel, je bent een gezin van 4 personen en je koopt normaliter wekelijks bananen, dan krijg je ofwel te zien dat ze bij supermarkt X komende week extra in de aanbieding zijn. Ofwel het advies om deze week mandarijnen te kopen omdat ze net zo gezond zijn als bananen, maar toevallig net even beter betaalbaar. Misschien is het er wel al, maar heb ik het nog niet voorbij zien komen. Dat kan natuurlijk ook.

Het ontbreekt de jeugd aan niets

De crisis waar we ons in bevinden en die straks meer merkbaar wordt, biedt voeding aan gesprekken met mijn 12-jarige dochter. Als single mum wil ik dat het haar aan niets ontbreekt en daar sla ik dan af en toe wel in door. Ik word door haar dan ook als big spender’ bestempeld, terwijl ik achter de schermen echt wel stilsta bij de hoogte van de uitgave en het nut en de noodzaak van het aan te kopen product. Ik groeide namelijk niet op met een leasepony in mijn rechterhand en een e-bike in mijn linker. En had op haar leeftijd al uitgezocht hoe ik mijn eerste krantenwijk kon beginnen, door deze op naam van mijn oudere vriendin te starten en deze samen te lopen. Waarna we het immense bedrag van 40 gulden per maand konden delen. Dat is werkelijk ondenkbaar voor deze 12-jarige, die al snel uitrekent dat ze met het zakgeld van haar opa’s en oma’s al meer per week ophaalt dan ik destijds per maand. Het levert echter wel interessante discussies op.

Wat kunnen wij zelf doen of verbeteren?

Buiten het feit dat we kleding dat we niet meer dragen een tweede leven geven via de kledingcontainers, oude boeken in de leeskasten zetten bij de supermarkt en oud maar degelijk speelgoed naar de kringloopwinkel brengen, vraag ik mijn dochter wat wij zelf kunnen verbeteren. Lang hoef ik niet te wachten op het antwoord. “We kunnen bezuinigen op eten, mam”, zegt ze triomfantelijk. Oei, deze had ik niet zien aankomen. Ik had eerder verwacht dat ze het zou hebben over minder lang en warm douchen bijvoorbeeld. Maar een beetje doorvragen leert mij dat ze dat al van haar vader als opdracht heeft meegekregen. Ze gaat nog even door met haar bevinding “Je kookt nooit de portie die we nodig hebben en we eten al helemaal geen kliekjes. Je gooit veel te veel weg, mam, en dat is niet eerlijk tegenover de mensen die helemaal niet te eten hebben. En kan ons bovendien ook geld besparen als alle rekeningen gaan stijgen.” Ik laat het even bezinken, want wat ze zegt is een hele scherpe observatie. En diep van binnen weet ik dat het waar is, maar staat het idee van twee dagen hetzelfde eten mij enorm tegen. Waarom? Geen idee.

Food Waste Challenge

Schoorvoetend moet ik haar gelijk geven. Het klopt dat ik liever te veel dan te weinig eten maak. En dan vervolgens zonder blikken of blozen hetgeen overblijft, weggooi. Terwijl hier vaak nog een goede maaltijd van te maken zou zijn voor de volgende dag. We spreken dan ook met elkaar af dat we de komende periode beter gaan letten op de omvang van het avondmenu dat we op tafel zetten. En we goed afwegen of het overgeblevene nog voldoende omvang heeft voor de volgende dag. Of misschien wel ingevroren kan worden als menu voor later in de week.

Kliekjes eten: een no brainer in veel huishoudens

Bij navraag in mijn vriendenkring blijken velen dit al te doen. Met vrijwel al het voedsel dat ze overhouden. De een roept een rommeltafel in het leven, waardoor het eten van restje’ ineens een positieve lading krijgt. Het is zelfs een begrip in Volendam bij specifieke restaurants. Het houdt in dat je van alles door elkaar geserveerd krijgt. En uiteindelijk sluit het nog wel voldoende aan voor een uitgebalanceerde maaltijd. Je hebt alleen niet voor het zeggen wat je gaat eten en het bestaat uit verschillende kleine porties op tafel. En op = op. Niet gek! Dit concept kun je ook goed in thuis gebruiken, bedenk ik. De ander kookt bewust grotere porties om in te vriezen. En weer een ander ziet geen probleem in het eten van kliekjes in zijn geheel: zelfs patat wordt rustig de andere dag nog opgewarmd. Oei, dit klinkt zo niet gezond of aantrekkelijk, maar dat zeg ik op buikgevoel dus hier moet ik nog maar eens grondig studie naar doen.

Mindset-change

Zelf heb ik nog een lange weg te gaan en dat zit met name in het veranderen van mijn mindset. Ik bepaal vaak pas op de dag zelf waar ik trek in heb, of dit wel een beetje gezond is en in welke winkel ik het ga kopen. Als ik voor een week aan boodschappen zou inslaan, is de kans levensgroot aanwezig dat ik ineens totaal geen trek meer heb in het recept dat ik heb ingekocht. En omdat dat weer resulteerde in voedselverspilling (het bleef zo lang in mijn koelkast liggen dat het uiteindelijk zelf aanklopte om eruit te mogen), ben ik op dagbasis gaan inkopen. Ik zal dus deze mindset – de weerstand tegen het eten van een kliekje- moeten gaan veranderen.

We beginnen dus eerst bij onszelf in huize Lopulalan, maar beseffen tegelijkertijd dat veel huishoudens hun uiterste best op bezuinigingen in het algemeen allang hebben gedaan en de rek eruit is. Wat kunnen we hieraan doen om toch een beetje samen de moeilijke periode die ons allen wacht wat draaglijker te maken?

Dochterlief oppert: “Je kunt je restje misschien ook naar de voedselbank brengen, mam.” Ik schiet in de lach, want de menu’s die ik met pijn en moeite in de keuken fabriceer doe ik niemand een plezier in de tweede ronde. Maar het feit dat ook de Voedselbank onder druk staat door de fikse toename in het aantal mensen dat hier een beroep op moet doen, triggert wel iets. Ik ga eens op broeden op het idee dat ontpopt. Blijkt het levensvatbaar dan zal ik het met jullie delen. Tot die tijd ga ik de Food Waste Challenge met mijn dochter aan. Wordt vervolgd!

Joyce Lopulalan is sinds 1 januari 2022 Business Manager bij www.futurefacts.nl, de AI-partner van (inter)nationale organisaties. Maandelijks geeft zij als kritische consument haar mening over alledaagse zaken. Uiteenlopend van commercials en marketingcampagnes tot aan impactvolle toepassingen binnen haar werkveld. Joyce stelt feedback op haar columns erg op prijs. Laat je reactie achter via joyce.lopulalan@futurefacts.nl of 06-50415646.

www.futurefacts.nl

Lees ook:

[Column] Joyce Lopulalan: Vive la France: mon expérience dans le parc de bungalows
[Column] Joyce Lopulalan: Vakantie-trammelant
[Column] Joyce Lopulalan: Hoe je als consument elke dag wordt genept
[Column] Joyce Lopulalan: Ontzorging zoekt hulp!
[Column] Joyce Lopulalan: Customer Centricity: een buzzword uit de vorige eeuw?

Uitgelicht





Abonneer je op onze gratis dagelijkse nieuwsbrief